Γεννήθηκα τη δεκαετία που οι άνθρωποι είχαν διογκωμένες πλάτες και φουσκωμένα μαλλιά. Όχι δεν έπασχαν από κάποια μεταδοτική ασθένεια. Ήταν απλά η εποχή της βάτας και της λακ. Γεννήθηκα τη δεκαετία που το πρόγραμμα της τηλεόρασης ξεκινούσε με την ανάρτηση της σημαίας υπό τον ήχο του Εθνικού μας Ύμνου. Ήταν απλές εποχές, καλές εποχές! Ήταν η δεκαετία που όλη η οικογένεια μαζεύοταν για να δει τις «Τρεις Χάριτες».
Θυμάμαι και νοσταλγώ τα παιδικά μου χρόνια γιατί απλά τα έζησα και έχω κάτι για να νοσταλγώ. Δεν είχαμε πολλά και όμως είχαμε τον κόσμο όλο. Πρόλαβα να παίξω, να τρέξω, να πληγιάσω τα πόδια μου. Πρόλαβα να ερωτευτώ από το τίποτα και να πληγωθώ από το τίποτα. Πρόλαβα να ονειρευτώ…
Τα καλοκαίρια για να δροσιστούμε ανοίγαμε τα παράθυρα ή βγάζαμε ντιβάνια έξω και κοιμόμασταν… Ναι εντάξει δεν υπήρχαν aircondition είναι και αυτός ένας λόγος. Αλλά εκτός από αυτό δεν φοβόμασταν.
Τα χρόνια περνούσαν και στη ζωή μας μπήκαν τα Multiplex, οι υπολογιστές, τα κινητά τηλέφωνα και οι πιστωτικές κάρτες. Τα βίντεο αντικατέστησαν τα DVD, τα walkman τα Mp3, τα φιλμ και τις φωτογραφίες οι ψηφιακές κάμερες με memory cards. Η ζωή μας έγινε ψηφιακή και χωράει πια σε μια καρτούλα.
Όμως δεν σταματήσαμε εκεί. Αντικαταστήσαμε και την αλάνα με το Mall, αντικαταστήσαμε το φλερτ με τα like και το facebook, αντικαταστήσαμε και τους εαυτούς μας με άψυχα άβουλα ανθρωποειδή που απλά υπάρχουν. Ξέρετε τι μου λείπει πιο πολύ απ’όλα; Το γέλιο... Εκείνο το γέλιο που σε πονάει γλυκά η κοιλιά και τα δάκρυα έχουν και αυτά γλυκιά γεύση. Το γέλιο αντικατέστησε η «ΚΡΙΣΗ».
Ζω στη δεκαετία που οι άνθρωποι μετράνε. Μετράνε τα λόγια τους, τις πράξεις τους και τα λεφτά τους. Ζω στη δεκαετία της ανεργίας και της υποτίμησης…όχι του ευρώ αλλά της ανθρώπινης ζωής. Όχι δεν είμαι Αγανακτισμένη. Δεν υπάρχει λέξη για να περιγράψει αυτά που σκέφτομαι και νιώθω…Δεν θέλω να πάω σε κάποιο βουνό και να ουρλιάξω. Όχι! Θέλω να βγω στο δρόμο και απλά να γελάσω να γελάσω δυνατά και ας με περάσουν για τρελή. Θέλω να κλάψω μέχρι να εξατμιστώ…ΘΕΛΩ ΝΑ ΝΙΩΣΩ ΞΑΝΑ!!!